1- قانون ارتقاء بهره وری کارکنان نظام سلامت قانونی بود که در سال 1388 به تائید مجلس شورای اسلامی رسید و تائید شورای نگهبان را نیز گرفت و توسط دولت محترم جمهوری اسلامی ایران برای اجرا ابلاغ گردید . طبق این قانون با توجه به سختی کار افراد و میزان سابقه ای که دارند تا 8 ساعت در هفته از میزان ساعت کاری پرسنل بخش سلامت که عمدتا در بیمارستان ها و مراکز درمانی شاغل هستند کاسته می شود (به ازاء هر 4 سال سابقه 1 ساعت کار در هفته کاهش می یابد و به ازاء هر 25 درصد صعوبت کار نیم ساعت از میزان کار در هفته کسر می گردد) . طبق این قانون کارکنان بالینی بیمارستان های روانی و سوختگی می توانند تا 1 ماه بیشتر از مرخصی اشتغال در محیط های غیر متعارف استفاده کنند (قابل ذخیره یا بازخرید نیست) و البته دولت می تواند با توجه به موارد 67 و 68 قانون مدیریت خدمات کشوری مزایای بازنشستگی زودهنگام را برای این دسته از پرسنل برقرار سازد. (البته این قانون الان برای پرستاران مشمول قانون تامین اجتماعی لازم الاجرا شده است و دیگر نوع بیمارستان تفاوتی ایجاد نمی کند) .
2- متاسفانه بسیاری از بندهای این قانون در عمل به علت کمبود نیرو ، کمبود بودجه و بهانه هایی از این قبیل اجرا نمی گردد . تجربه ثابت کرده است که در نظام بیمارستانی ما صرفا قوانینی به خوبی اجرا می گردد که ارتباط مستقیمی با پزشکان به خصوص پزشکان متخصص داشته باشد و بقیه قوانین باید مسیرهای پر پیچ و خم را بگذرانند تا قابلیت اجرایی پیدا کنند ! نکته دیگری که در این زمینه قابل ذکر است قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری است که در کنار این قانون ، می تواند به خوبی شرایط عالی برای ادامه فعالیت پرستاران را در محیط بیمارستانی فراهم سازد . ولی اجرای آن قانون هم صرفا بر روی کاغذ بوده است و به بهانه نبودن منابع مالی از اجرای آن سرباز زده شده است . این دو مورد را گفتم که اگر احساس کردید در محیط کارتان بسیاری از موارد گفته شده اجرا نمی گردد تعجب نکنید . زمان زیادی طول می کشد تا همه آنها اجرا گردد هر چند اکنون بعضی از بندها اجرا می گردد و البته بعضی از بیمارستان ها در اجرای موارد فوق پیشرو می باشند .
3- بیمارستان های این اجازه را دارند (و البته باید این کار را انجام دهند) که کارکرد شب و روزهای تعطیل را با ضریب 1.5 و کارکرد عصر را با ضریب 1.2 محاسبه کنند . پرسنل حق کارکردن بیش از 12 ساعت متوالی را ندارند (البته این اتفاق به دلایل مختلف می افتد) و ساعات اضاف کار بیشتر از نصف ساعات موظف نمی تواند باشد (این مورد هم معمولا اجرا نمی گردد و بسیاری از پرستاران به دلخواه و یا به اجبار بیشتر از این میزان اضافه کاری می نمایند) . حقوق فرد از سه قسمت تشکیل شده است . حقوق ثابت که براساس نظام طبقه بندی مشاغل یا نظام های مشابه پرداخت می گردد . اضافه کار که براساس حکم استخدامی پرداخت می گردد و کارانه که با توجه به درآمد بیمارستان و براساس شغل و حکم استخدامی و میزان کارکرد پرداخت می گردد .
4- قانون ارتقاء بهره وری پرسنل بالینی شامل پرستاران ، بهیاران ، کمک بهیاران ، کاردان ها و کارشناسان اتاق عمل ، کاردان ها و کارشناسان هوشبری ، ماماها و شاغلین فوریت های پزشکی می باشد . شاغلین درمانگاه هایی که در داخل بیمارستان ها قراردارند مشمول این قانون می باشند و اگر درمانگاه در بیرون بیمارستان باشد و به صورت شبانه روزی خدمات ارائه نکنند از شمول این طرح خارج می شود . پزشکان جزء این قانون نمی باشند (البته اکثرشان تمایلی هم ندارند که باشند !) . از نظر نوع استخدام نیز تفاوتی در شمول این قانون بین پرسنل وجود ندارد (به غیر از پرسنل قرارداد ساعتی) . بیمارستان های خصوصی نیز باید این قانون را اجرا کنند (که اکثرا یا اجرا نمی کنند و یا ناقص اجرا می کنند انگار نه انگار که قانون مصوب مجلس و ابلاغ شده دولت است !) .
5- پرسنل زیادی در بخش بالینی وجود دارند که بعد از گذشت زمان توانسته اند به هر نحوی که شده است خود را به بخش ستادی و یا اداری انتقال دهند . حالا یا این موضوع به اختیار خودشان بوده است و یا به اجبار چنین اتفاقی برایشان افتاده است . در هر صورت این افراد نمی توانند از مزایای این قانون استفاده کنند مگر اینکه به کار سابق شان بازگردند . داشتن حکم استخدام با عنوان پرستاری و یا دیگر رشته های مشمول این طرح به معنای مجوز استفاده از این قانون نیست و باید در شغل های مورد نظر این طرح مشغول به کار باشند و منطق نیز همین را حکم می کند . البته در صورتیکه به صورت اضافه بر کار ستادی ، تعدادی شیفت نیز در مراکز درمانی بردارند که شامل این طرح می شود فقط در ساعات شیفت می توانند از این قانون به تناسب استفاده نمایند .
6- تکنیسین های فوریت های پزشکی که معمولا به صورت 24 ساعت کار و 48 ساعت استراحت فعالیت می نمایند نمی توانند از مزایای این قانون استفاده کنند مگر اینکه شیفت هایشان به صورت 12 ساعت کار 24 ساعت استراحت تعیین گردد . در مواردی که امکان چنین کاری وجود ندارد باید موضوع از مراجع قانونی استعلام گردد . اگر پرسنل در بخش های لشگری یا دولتی یا تامین اجتماعی یا خصوصی مشغول به کار باشند و به صورت اضافه کار در بیمارستانی مرتبط با سازمانی دیگر مشغول به کار گردند مشکلی در زمینه استفاده از این قانون برای آنها ایجاد نمی گردد . تکنیسین های نوارنگاری شامل این طرح نمی شوند . همچنین درمانگاه های بیرون از بیمارستان که ممکن است بیماران چند ساعتی در آنجا بستری شده و سپس به بیمارستان اعزام شوند نیز مشمول این طرح نمی باشند . پرسنل مراکز درمانی شبانه روزی که البته تخت بیمارستانی ندارند نیز نمی توانند از این قانون استفاده کنند .
7- در صورتیکه پرسنل از اضافه کار استفاده کنند باید کل ساعت اضافه کار را در محل کار بمانند و دیگر به این ساعات ضریب نمی خورد چون یک بار در ساعات موظفی خورده است . همچنین تا اطلاع ثانوی در ساعات عصرکاری ضریب 1.2 محاسبه نمی گردد. همچنین فوق العاده نوبت کاری نیز به پرسنل تعلق می گیرد . امکان استفاده همزمان از حق اشعه و قانون ارتقاء سلامت وجود ندارد . بانوانی که از قانون نیمه وقت بانوان استفاده می کنند به تناسب ساعت کاری می توانند از مزایای این قانون بهره مند گردند . اجرای قانون فوق ارتباطی با دیگر دریافتی های پرسنل مانند کارانه ، پرکیس و حق مسئولیت سرپرستاران و دیگر مدیران ندارد و نمی توان به استناد این قانونی کاهشی در میزان آن پرداختی ها ایجاد کرد .