1- سختی کار رانندگان هم از آن بحث هایی است که همواره در مراحل نهایی مشکل ساز می شود ! یعنی اینکه هنگامیکه راننده می خواهد بازنشسته شود و به گمان خودش سختی کار رانندگی شامل حالش شده است و به ازاء هر یک سال کار کردن یک سال و نیم دوران بیمه پردازی برایش محاسبه شده است می بیند که اینگونه نیست و اکثریت آن دوران یا درصد بالایی از آن جزء مشاغل سخت حساب نشده است و تازه پیگیر می شود که چرا و معمولا هم هیچ جوابی به درد وی نخواهد خورد !
2- برای اینکه رانندگان قابلیت استفاده از مشاغل سخت و زیان آور را داشته باشند باید در قالب قوانین کار و رابطه های کارگر و کارفرمایی به کار مشغول باشند. این نکته یک موضوع بسیار کلیدی است . بنابراین بیمه های خویش فرما چه با کمک دولت مانند بیمه های رانندگان بین شهری و یا داخل شهری و یا رانندگان آژانس یا رانندگان تاکسی و یا بدون کمک دولت هیچگاه جزء مشاغل سخت و زیان آور محاسبه نمی شوند. البته در این چند سال اخیر تلاشهای زیادی صورت پذیرفته است تا رانندگان (حداقل از نوع بین شهری اش) در تمامی حالات جزء مشاغل سخت و زیان آور محاسبه شوند ولی با توجه به اختلاف نظرهایی که بین گروههای مختلف به خصوص رانندگان وجود داشته است فعلا این طرح ها به جایی نرسیده است.
3- طرحی در جریان است (اکنون در خرداد ماه سال 1396) که البته شخصا به تصویب آن در صحن علنی مجلس امیدوار نیستم . براساس این طرح تمامی رانندگان بین شهری اعم از رانندگان باری یا مسافری که بیمه شان را به صورت خویش فرما صادر می کنند یا بیمه شان توسط صاحب بارنامه یا مالک خودرو یا هر مرجع دیگری پرداخت می گردد می توانند با پرداخت 20 سال حق بیمه متوالی یا 25 سال متناوب و براساس قانون مشاغل سخت و زیان آور بازنشسته شوند . البته این رانندگان براساس این طرح باید 30 سال 4 درصد حق بیمه اضافه مشاغل سخت و زیان آور را شخصا پرداخت کنند که مبلغ زیادی می شود و این یکی از نقاط ضعف این طرح است ! با این حال به علت مشکلات بیش از حدی که این طرح دارد بعید است در صحن علنی مجلس تصویب شود !
4- تنها گروهی از رانندگان که با قطعیت کامل می توان گفت جزء مشاغل سخت و زیان آور محاسبه می شوند رانندگان اتوبوس واحد داخل شهری می باشند . این گروه که معمولا کارفرما نیز دارند می توانند از مزایای این قانون استفاده کنند . والسلام